“Lik er maar goed aan, dat heb je verdiend.” Zei de lieve verpleegster van de uitslaapzaal. Dertig minuten daarvoor lag ik nog op de operatietafel met een dikke spotlight op mijn open buik. Op die plek zijn mijn twee zoontjes geboren: Mika en Tomas. Een twee eiige tweeling. Waar je normaal direct na de bevalling kunt knuffelen met je newborns, lag ik te likken aan een perenijsje. Wat ik toen nog niet wist, was dat Tomas inmiddels een zuurstofmaskertje op had vanwege een ingeklapte long en Mika in de couveuse. Beiden waren prematuur en dysmatuur. Dit is mijn bevallingsverhaal van mijn eerste kind, en gelijk ook mijn tweede kind.
Niet zo druk maken
Op zaterdag 17 september zat de huiskamer vol. Mijn vriendinnen hadden mij verrast met een babyshower. En het is zó waar: het is toch wel heel erg leuk om verrast te worden door je vrienden. Even die paar uurtjes waarop het om jou en je kleintjes in je buik gaat. Na 35 weken zwangerschap van een tweeling kun je wel zeggen dat ik hoogzwanger was. Als hoogzwangere moet je natuurlijk vaak naar het toilet en die dag ontdekte ik tijdens een van mijn honderden toiletbezoekjes wat bloed. Omdat ik een placenta previa had (plancenta ligt voor de ‘uitgang’) maakte ik mij er niet zo druk om, maar vertelde het wel aan een van mijn vriendinnen die verloskundige is, dat ik wat bloedspetters had. Morgen, of vandaag als het aan blijft, maar gelijk bellen met het ziekenhuis zei ze.
Neem je vluchtkoffer mee, je bevalling komt eraan
Na een gezellig feestje, gingen die zaterdag de benen omhoog en was er verder geen bloed meer. Die zondag verloor ik toch de slijmprop en had ik wat nat ondergoed. Even bellen dus. “Doe anders zwart ondergoed aan, wanneer dat zwart opdroogt dan is het vruchtwater en moet je bellen”. Dit was ‘s avonds laat, dus ik dacht: morgen heb ik een afspraak staan met de gynaecoloog dus ik wacht wel tot morgen. In de ochtend gelijk gebeld en die zeiden: “kom gelijk naar het ziekenhuis en neem je vluchtkoffer maar mee, want je gaat waarschijnlijk vandaag bevallen!”. Enigzins overdonderd hing ik op en zei ik: “ we moeten naar het ziekenhuis met alle spullen”.
Taxi gebeld en met 2 maxicosi’s, vluchtkoffer en wat eten op weg naar het ziekenhuis. Ik zat nog lacherig mijn ouders te appen: “hahaha, zul je zien is het loos alarm, moeten we weer met die taxi en AL die spullen terug”. Boy was a I wrong.
Bij aankomst moesten we eerst wachten in de wachtruimte. Aangezien ik later op de dag een afspraak had met de gynaecoloog was dit toch wel spoed. Vanwege de placenta previa zou ik sowieso een keizersnede krijgen. Echter ze gingen dit inplannen in week 37 of week 38. Er was dus nog geen datum bekend. Ik had ook in mijn hoofd dat ze nog wel even 2 a 3 weekjes zouden blijven zitten. De tijd die ik nodig had om nog even goed in te lezen in borstvoeding voor tweelingen.
Ze wilden komen!
Na ongeveer half uur wachten werd ik geroepen. Samen gingen mijn partner Humberto en ik enigszins gespannen naar de kamer. Daar onderzochten ze me en inderdaad, de gekke krampen die ik voelde waren toch weeën én na wat uit-en inwendig onderzoek stelden de verloskundige vast dat ik ook al ontsluiting had. De heren wilden komen! Of in ieder geval Mika bleek achteraf, want het vruchtwater wat ik zag in mijn ondergoed was van hem. Tomas zat nog prinsheerlijk in zijn eigen coconnetje.
Ik moest mij klaarmaken voor een spoedkeizersnede. Dat moment ging echt in een waas, mijzelf omkleden in het toilet van het ziekenhuis, terug op het bed. Door de gangen gereden worden. Het enige wat ik mij heel levendig herinnerde was dat ik helemaal aan het trillen was. De hele tijd. En ook wel beetje bang, wat als het niet goed gaat, wat als er wat met de jongens is, wat als er iets met mij gebeurt? Het is toch een mid-zware operatie. Mijn grote steun en toeverlaat was mijn partner. Hij was daar de hele tijd. Toen hij zichzelf moest omkleden, ging ik op de operatietafel gaan zitten. De arts assistente was echt de liefste. Ze stelde mij gerust en ik voelde bijna niks van de ruggenprik. Daarna ging ik liggen en zag ik mijn Humberto weer. Hij is de veilige constante factor in mijn bevallingsverhaal. Zo blij dat hij er bij was.
Mijn bevallingsverhaal: Hoi, doei
Toen het mes in mijn buik werd gezet merkte ik dat niet eens (je bent verdoofd natuurlijk). Het moment dat Mika werd geboren was snel en ik realiseerde mij niet eens echt dat hij werd geboren. Ze lieten hem zien en vervolgens moesten ze hem onderzoeken en gingen weg uit de operatiekamer. Op naar de tweede. En een minuut later kwam Tomas. Ook hij moest na een kort hallo direct onderzocht worden.
Toch wel bijzonder om een heel team om jouw baby’s te zien staan. Humberto ging met ze mee en gelukkig hadden de jongens hun pappa bij zich. Maar het brak toch mijn hart dat ik er ook niet bij kon zijn. Ze zaten eerst heerlijk warm en donker in mijn buik en dan hadden ze ineens zo’n operatielamp op je hoofd. Om vervolgens afgevoerd te worden naar een plek waarvan ik niet weet waar ze zijn.
Een waas
Alles daarna kan ik mij niet zo goed herinneren. Het duurde nog even voordat ze klaar waren met alles hechten en terugstoppen. Denk zeker nog een 20 tot 30 minuten. Daarna werd ik naar de uitslaapzaal gereden, waar ik een perenijsje kreeg. Dit moment was echt killing. Ik herinner me dat ik daar lag en dacht: ik heb twee baby’s. Maar ik weet niet waar ze zijn en ik weet niet hoe het met ze gaat. Toen ik weer mijn tenen kon bewegen mocht ik naar mijn eigen kamer.
Daar was Humberto en konden we daarna naar de neonatologieafdeling om de jongens zien. Ze waren dus niet bij ons op de kamer. De neonatologieafdeling is een verdieping lager en aangezien ik nog niet kon bewegen na de bevalling, werd ik met bed en al vervoerd. Met wat passen en meten kon ik ze gelukkig zien. Wat waren ze klein. Toen ik ze zag, zaten ze beiden aan slangetjes, draadjes, piepjes en hadden ze ultra kleine luiers. We waren wel bezorgd want Tomas bleek ingeklapte longen te hebben waardoor hij aan de beademing moest. Gelukkig kon dit na enkele uren eraf. Mika was te klein en kon zichzelf niet warm houden. Hij werd in de couveuse gehouden. Hier heeft hij twee weken in gelegen. Tomas kon zichzelf ietsjes beter warm houden en mocht gelijk op een warmtebedje, waardoor hij na twee weken naar een ‘gewoon’ ledikantje kon.
Drie weken in het ziekenhuis
Er brak een onzekere periode aan van komen en gaan naar de neonatologieafdeling in het ziekenhuis. Gelukkig kon ik in het ziekenhuis blijven waar ik kraamhulp kreeg. Maar het leek op de verste verte niet hoe ik de eerste weken had voorgesteld. Thuis, met kraamhulp, genietend van mijn twee mannekes. Ons gezin. Dat was het idee. En ik had ook regelmatig een bevallingsverhaal zoals dat gelezen of gehoord. In plaats daarvan lag ik op een zaal met soms drie andere vrouwen die allemaal hun baby in het ziekenhuis hadden liggen. Borstvoeding met een tweeling is ook een apart verhaal, hier schreef ik een blog over. Dit lukte mede door de omstandigheden dus totaal niet.
Wat ik in mijn bevallingsverhaal wel echt wil benadrukken is dat het team in het ziekenhuis echt fantastisch, zo lief en geduldig was. Maar hoe lief ze ook waren, we waren blij dat we na drie lange weken onze mannetjes mee mochten nemen naar huis. Wat was dat fantastisch! En zo eng eigenlijk ook! Ineens alles zelf doen, met twee van die piepkleine baby’s. Maar wat een intens gevoel van geluk wanneer je thuis op de bank je baby’s een flesje geeft. Dit is mijn bevallingsverhaal. Ik ben benieuwd naar jouw verhaal! Heb jij een (spoed) keizersnede gehad? Of natuurlijke wijze bevallen? Eenling, tweeling, drieling…meer? Hoor graag jouw ervaringen.
Liefs vanuit Spanje
